Fyrir 20 árum leiddi pabbi mig upp túnið hjá Landsspítalanum Hringbraut. Ég var mjög spennt því ég var að fara að sjá mitt fyrsta systkyni, bróðir þeas. Spurði og spurði. En þar sem ég er yfirleitt mjög upptekin af sjálfri mér spurði ég auðvitað líka hvort hann nýfæddi bróðir minn hafi ekki örugglega keypt handa mér jólagjöf. "Jú jú", svaraði pabbi, hann sagði að það fyrsta sem bróðir minn hefði kjökrað væri "Ken, Ken" Ég alveg hoppaði hæð mína því Ken hennar Barbie var einmitt efstur á óskalistanum þessi jólin. Ég man hvað ég var djöfull ánægð með þennan bróðir minn. Trúði þessu líka í nokkur ár að hann hefði sagt pabba að hann vildi gefa mér Ken.

Enn í dag er ég svona djöfull ánægð með þennan litla bróður minn sem í dag gekk inní glaðan flokk fólks sem má fara sjálft í Ríkið.

Til hamingju Öddi minn aka "Gaurinn sem hangir alltaf með fjölskyldu minni". Ég er ánægð með að við, ásamt hinum Ámundsbörnum, höfum deilt uppeldi sem einkennist af svörtum húmor, stríðni og lygum (sbr. að nýfædd börn kunni að tala).